فرهنگی متوسطه ۲

سلامممم   می خواهم این بار آخر را از اول بگویم.

به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقیست….دیروز داشتم تقویم سال ١۴٠١ را نگاه می کردم.

پرش رفته و کمش مانده بود. از اول فروردین و شکوفه هایش شروع کردم تا مهر و برگ های خزانش.  از شروع فصل مدارس تا زمهریر برفی زمستان…

نمیدانم چه شد اما یک لحظه دفتر را بستم و ذهنم را آزاد گذاشتم تا شبیه کسی که دم مرگش تمام زندگی اش را دوباره می بیند آن روز ها در ذهنم نقش ببندند.   تمام صبح ها….. که با چشم های نیمه بسته صندلی را هول می دادم و به صبحگاه می پیوستم. آرام می نشستم و برنامه ها پیش می رفت.  هر روز یک برنامه… شنبه … یکشنبه …. دوشنبه..سه شنبه ها را اما ساده نمی توانم توصیف کنم.

نامش را سه شنبه های مهدوی گذاشته بودیم. نمیدانم چقدر مهدوی بود؟! اصلا بود؟

فقط می دانم تمام بچه‌ها با همان چشم های خسته، با همان ذهن های پر دغدغه، و قلب هایی که شاید از اضطراب پرسش زنگ اول یا آزمون های آن روز به خروش افتاده بود، آن لحظه را آرام می گرفتند. این را خودشان نمی گفتند….  اما مگر غیر از این می شود؟؟؟؟دفترم همچنان بسته بود و من به آن دقایقی  که در ذهنم یاد آوری شده بود لبخند می زدم.

همان دقیقه های مهدوی… که شاید بعد از یک هفته دنبال کار دنیا دویدن لحظه ای فارغ میشدم و ثانیه ای کسی را به یاد می آوردم که….. آقا جان من عهدی با شما بستم یادتان که نرفته؟ و مطمئنم باشم که آقا می گوید: مگر ما شما را فراموش می کنیم دوباره تقویم را باز می کنم… همان چند صفحه ای که مانده را هم ورق می زنم. ۴٠١ را رد می کنم. حکایت همچنان باقی است اما…

آیا سر انجام این حکایت شیرین با بهار امسال تداخل پیدا می کند؟ یعنی می شود؟؟ مگر نمی گویند سالی که نکوست از بهارش پیداست؟! سالی که با میهمانی و سور سات الهی  و سفره اش در عرش اعلی پهن باشد مگر نکو تر از آن هم پیدا می شود؟؟؟

برنامه امسالم را تغییر می دهم. عهد می بندم

 عهدی که در آن این جملات بهاری از آقا را با تمام وجودم باور کنم. که می فرمایند: ” من ازتمام اتفاقاتی که برایت می افتد خبر دارم اگر توجهات ما نبود  مصیبت ها و حوادث تلخی زندگیت را در برمیگرفت

من  از عهد شکنی ها و خطاهایت آگاهم  اما با وجود همه ی گناهانت رهایت نمیکنم اگر دعا کنی ،برای دعایت آمین میگویم و چنان چه دعا نکنی،من برای تو دعا میکنم.

برای لغزش هایت استغفار میکنم و حتی بوی تو را دوست دارم…

پس سعی کن اعمالت طوری باشد که تو را به من نزدیک کند

١/١/١۴٠٢   اولین صفحه از تقویم سال جدید را باز می کنم و مینوسم : همین برای تمام عمرم نکوست که دیگر نه فقط سه شنبه ها بلکه با هر پلک زدنی این حکایت را به واقعیت نزدیک تر کنم…  به امید ظهور بهار هستی صلوات