مبنای اصلی نظام تعلیم و تربیت علاقه محور (مبتنی بر علایق و تمایلات اصلی کودک)
زمینه سازی برای رشد مبتنی بر فطرت کودک، از طریق تامین و برآورده کردن تمایلات ریشه ای موثر و اساسی وجودی وی، می باشد. این مبنا با ایجاد بستری غنی و آزاد برای تجربه، انتخاب و تصمیم گیری کودک امکان پذیر است. بستری که شامل پاسخی متناسب برای تمامی نیازهای گرایشی، شناختی و رفتاری کودک زیر هفت سال است.
لذا در این نظام، در نیمه ی اول سال ضمن تامین تمایلات اصلی و فطری کودک، ارتقای سطح مهارت های رفتاری و شناختی نیز بصورت منحصر بفرد مورد توجه قرار میگیرد. چرا که کودکی در آینده میتواند در اوج آرامش و شناخت، مسیر درست را تشخیص داده و انتخاب کند، که حد اقل یک بار با تمامی تمایلاتش بصورت کامل مواجه شده باشد و بر مبنای روایات و روانشناسی رشد اسلامی، موعد این مواجهه، فقط و فقط هفت سال ابتدایی زندگی است.
سپس در نیمه ی دوم سال، کودک وارد فرآیند چهارچوب پذیری و رشد عقل می شود و بر مبنای انتخابگری، تامل و مواجهه با نتایج انتخاب، کودک برای رسیدن به منفعت های عمیق تر (غایتگرایانه) وجودی اش صبر و تلاش می کند.